Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sprawa kryminalna T. 2.djvu/32

 Gospodarza zastał drzemiącego — porwał się nadchodzącego słysząc i wybiegł naprzeciw niemu.
 — Na Boga miłego, co się wam stało? — bałem się, żeby cię gdzie sandomierskie wilki nie zjadły! — Gdzieżeś był?
 — At — chodziło się — rzekł markotno Małejko.
 — Cały dzień? Przecież tu ani śledztwa żadnego nie masz, ani Faraona w sąsiedztwie.
 — A, właśnie żem miał śledztwo — bąknął pisarz.
 — Gdzie?
 — Hm — aż w Borkach.
 — I byłeś tam wać pan?
 — Byłem, byłem — nawet we dworze, do którego pana nie wpuszczają i — pono trzeba powracać ze wstydem, bom się szpetnie omylił.
 — Omyliłeś się? a niechże cię... krzyknął Górnicki — a niechże cię...
 I kułakiem mu pogroził.
 — Albom ja temu winien? odparł Małejko, paneś mi tego blichtru na oczy nasypał, pan; — tyle czasu zmarnowanego i dla mnie ubogiego człeka.
 Dokończył tak, że pochwycić nie było można — co mówił.
 — Spodziewam się — dodał podnosząc głos — że mi choć do Warszawy jaką chłopską furę dacie, — ja tu już nie mam co robić.
 Górnicki był zły.
 — Tak! tak! a ja tom się z waszej łaski nie oszukał i nie spędził koni na darmo?
 Górnicki zaczął po izbie chodzić szybko, Małejko zgarbił się, ręce złożył i milczący wzdychał, klął