Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sprawa kryminalna T. 2.djvu/51

 — Co! spytał prezes... nie odpowiadacie na moje pytanie.
 — Na jakie, kochany prezesie!
 — Mam słuszność czy nie?
 — W czem-że?
 — Że córkę ztąd chcę wywieść. Muszę być ostrożnym...
 — A cóż jej tu grozi? spytał Serafin.
 — Kto ich wie, te baby ją za mieszczanina i heretyka wydać gotowe jak się bardzo rozczulą, a ja na to pozwolić nie mogę.
 — Ja powiem panu prezesowi — rzekł ksiądz — prostaczek sobie jestem, wiem o tem, że kościół małżeństw podobnych nie pochwala, że ich w wielu razach broni, ale też — są wyjątki, są wyjątki! kościół często ma na widoku, że w pożyciu ciągłem ludzie się dobrowolnie ku prawdzie nawracają, gdy atmosfera jej otacza ich ciągle. Potem kościół waruje sobie, że dzieci będą katolikami, a gdy już się ludzie bardzo uprą — milcząco zezwala.
 — A co mi ty tam prawisz o kościele! ja niechcę mieszczanina i heretyka w rodzie.
 — O jakiegoż chodzi? boć — przerwał Serafin — Daniela niema.
 — Ja już dalipan zaczynam się bać, ażeby nie zmartwychwstał. W tem wszystkiem jawne jakieś szachrajstwo.
 — Niechże mi też pan prezes powie, dodał ksiądz — o co teraz właściwie idzie — kto winien? co grozi? gdzie dowody i czy było tu czego się tak bardzo burzyć i zżymać?!
 Stary przez chwilę się namyślał.