Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sprawa kryminalna T. 2.djvu/90

 Znowu dni kilka upłynęło. Stary patrzał, milczał i pocieszał się; zdawało się, że starania hr. Ottona nie były bezowocne — Leokadya stawała się śmielszą i weselszą.
 Grając umyślnie w drugim pokoju w maryasza z O. Serafinem, aby młodzieży, jak mówił, nie przeszkadzać, stary wkazał palcem na salon, w którym się panie z hrabią znajdowały, i szepnął księdzu po cichu.
 — Bierze się...
 — A jakże — odparł Ojciec Serafin, — ale jeżeli mu się uda, to acaństwu figla utnie...
 — Co ci Ojcze? cóż takiego? zapytał zdumiony prezes.
 — Juścić — począł ksiądz z cicha — jeżeli się ożeni?...
 — O kimże myślisz?...
 — Z tą, o którą się widocznie stara i idzie mu tak! no! Przyznam się prezesowi, że nigdym się nie spodziewał, ażeby za mąż iść nawet myślała...
 — Kto co? cóż ci się śni! zaperzony przerwał stary... Bałamucisz...
 — Przecież widoczna rzecz, że się o panią Benignę stara hr. Otton... a ona mi się zda wcale nie od tego...
 Nie ma najmniejszej wątpliwości...
 Prezes osłupiał.
 — To ci się chyba przyśniło...
 — Ale ba! ale ba! rzekł Ojciec Serafin — asińdziej nic nie widzisz i jesteś simplex servus Dei; już taki podłysiały kawaler jakby miał szczęście szukać, to woli Borki niż Murawiec...