Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sprawa kryminalna T. 2.djvu/92

szczególnego gustu, iż kobiety w pewnym wieku największe na nim czynią wrażenie.
 Prezes nie umiał ukryć mocnego skłopotania.
 — Piękna rzecz, rzekł do siebie — dopierobym się sobie przysłużył... i Leokadyi nie wydać i Borkiby przepadły! A to wszystko własnem swem staraniem i zabiegliwością.
 Z wielkiego niepokoju — szepnął już Ojcu Serafinowi. —
 — Jeżeli się babie w głowie poplątało, toć to wasz obowiązek zreflektować, żeby niedorzeczności nie zrobiła... Do czego to podobne...
 — Święty stan małżeński! odparł ksiądz, moja rzecz skłaniać doń nie odciągać.
 — Ale gdzie sens? rzekł prezes.
 Nie mogli się porozumieć. — Ojciec Serafin odszedł otrząsając się i dając do poznania, że się wcale do niczego mięszać nie chce.
 Zniecierpliwiony stary kwaśną już nawet twarz hr. Ottonowi pokazywał, gdyż zdrada z jego strony prawie jawna goryczą go przepełniała... Do siostry też miał urazę niewypowiedzianą. Zamiast grać w maryasza, kładł pasjans przez pół dnia i zżymał się.
 Wieczora jednego spotkali się z Benigną oko w oko, sam na sam, — prezes potrzebował się z nią rozmówić a nie śmiał zaczepić. Długo chodził po pokoju do koła ręką bijąc po wszystkich krzesłach i stolikach z kolei, nim stanął naprzeciw siostry i zagadnął. —
 — Jakże tam z hr. Ottonem? widzę coś niespodzianego się święci? Przyznam się asindzce, że na