Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sprawa kryminalna T. 2.djvu/95

niejsze rzeczy zażąda, tem ona pilniej będzie spełnioną.
 Szajkowski stał u drzwi w postawie żołnierza, wyprostowany, głowa do góry, ręce spuszczone.
 — Co jaśnie pan każe?
 — Słuchaj waćpan.... delikatnej zażądam posługi — ale mam w nim ufność.
 — Jaśnie pan może być pewnym, że nie zawiodę.
 Zbliżył się do niego prezes, biorąc go za guzik od sukni.
 — Rzecz jest taka.... Mam powody posądzania dworskich ludzi, że niepotrzebne kartki, świstki, korespondencye babskie do... do Orygowiec i z Orygowiec tu wożą.
 — To — może być — szepnął Szajkowski, wszelako ja o tem nic nie wiem.
 — Życzyłbym sobie jedno z takich pism mieć w ręku!
 — Będziemy się starali... ale jak! jak! zamruczał Szajkowski. Przytem jaśnie pan, jeśliby się przez to przyszło komu narazić i zrobić sobie nieprzyjaciół, sługę swego zechce mieć na względzie.
 Prezes poklepał go po ramieniu.
 — To się rozumie, ale trzeba mi złapać, trzeba przejąć.
 — Postaramy się — rzekł Szajkowski, tylko to może zabierze czasu.
 — Będę cierpliwy — ale sza!!
 Palec na ustach położył.
 — A już to wiadomo, szepnął ekonom, do kolan się skłonił i wyszedł szybko.