Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Stach z Konar (1879) t. IV.djvu/152

na zerwał się stary sługa tak żywo, jakby o chustach któremi miał poobwiązywane ramię i dłoń, zapomniał.
 — Co wam, ojcze trzeba od Smoka? — zapytał troskliwie.
 — Tyś ranny!
 — Jaka to tam rana! — odparł Smok — at — rękę trochę zgnietli.
 Patrzał mu w oczy pilno chcąc z nich coś wyczytać.
 — Kobierczyk wisi w oknie — szepnął książe — miałażby do murowanki powrócić?
 Smok natychmiast wybiegł.
 Kaźmierz wrócił, siadł, patrzał oknem i usnął tak znużony.
 Dzień już jasny był gdy Smok powrócił, zajrzał do komory księcia, zobaczył śpiącego i sam się położył, a gdy Kaźmierz wstał wiedział już że Jagna była w domu z powrotem.
 Hreczyn, który przybył do dworku oznajmił o tém Stachowi, ale rozpytywany gdzie się ukrył wali przez czas ten mruczał ni to ni owo ramionami dźwigając.
 Nazajutrz Wichfried téż skorzystał z wolnéj chwili aby się przekonać co z Dorotą się stało. Słabość miał do niéj. Najpewniejszym był że gdy Mieszek Kraków zajmował bracia ją pochwycić musieli. Z ich rąk żywą, nawet opieka Kaźmierza wydobyć jéj nie mogła.