Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Stach z Konar (1879) t. IV.djvu/168

z ust brata. Bóg dał nam szczęście, — my dajmy miłosierdzie!
 — Amen! — dokończył Biskup.
 Wojewoda potoczył wzrokiem do koła, milczeli wszyscy, Kaźmierz na miejsce swe powracał, on powolnym krokiem izbę obrad opuścił.
 Książę natychmiast przez drzwi otwarte skinął na stojącego w dali Wichfrieda.
 — Bratanka mi tu prowadź! — rzekł wesoło
 Nie wielka przestrzeń dzieliła dworzec od domu w którym Bolko był osadzony. Gdy niemiec wszedł do izby, w któréj leżał, młodzian nie znający go, ledwie głowę doń zwrócił.
 — Wstawajcie — rzekł Wichfried — pójdziecie za mną.
 Jeniec opierać się nie mógł, zawahał się dumnie spoglądając, dźwignął się leniwo i niechętnie i, jak stał, w podartym kaftanie, płaszcza poszarpanego nie biorąc, posłusznie ku drzwiom się skierował.
 Wichfried nie mówił nic, z twarzy téż jego trudno co odgadnąć było.
 Zdziwił się wychodząc Bolko, że go straż nie otoczyła — szedł wolno. Przejście przez kawał podwórca, pełnego butnych rycerzy, dla zwyciężonego było bolesném. Szedł nie słuchając i nie patrząc.
 Nie wiedząc dokąd go wiodą, domyślał się innego więzienia albo sądu. Zbroił się męztwem.