Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Stach z Konar (1879) t. IV.djvu/176

jednę, zawsze albo ona jemu, lub on rodzicom się nie podobał. Już wreście sam chciał by się był zaswatać, widząc że na starość dzban i koń mu nie starczą.
 Jednego dnia Stach leżał patrząc na pułap, jak mu się to często zdarzało gdy spoczywał, aż usłyszał znany głos Jaśka.
 Wpadł doń Bogorja podśpiewując podchmielony.
 — Ej! ej! — krzyknął — co bo się z tobą dzieje, pustelniku ty mój zasępiony, a toż cię tu nędza zagryzie! Wstawaj a chodź!
 — Dokąd?
 — A no, choćby się przewietrzyć.
 Bogorja trochę się zawahał z wyznaniem i uśmiechnął.
 — Prawdę powiem! — dodał — potrzeba mi na jedną wyprawą towarzysza wiernego. Niemam ino ciebie. Idę w takie miejsce, gdzie mi samemu nie raźno być. Chodź ty ze mną.
 — Do kogo!
 — E! do baby wróżbiarki.
 — Po co!
 — Obciąłbym wiedzieć czy się ja raz przecię ożenię czy nie. Baba słyszą wróży, jak nie można lepiéj, ale sam do niéj iść — ot, boję się.
 Stach się powoli zwlókł.
 — Co ci po wróżbach! — rzekł —