Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Stach z Konar (1879) t. IV.djvu/201

 — No, starucho — rzekł — nie drożże ty mi się, nie dasz ty, znajdzie się druga.
 — Mów dla kogo tego chcesz? — spytała Czechna.
 — Co ja ci mam się spowiadać dla kogo — odpowiedział mężczyzna — to moja rzecz — na moje sumienie biorę, nikomu nic do tego.
 — Nie powiesz to nie dam — odezwała się Czechna — szukaj drugiéj.
 Nastało milczenie.
 — Ty się żony chcesz zbyć? — spytała.
 — Nie — mówił mężczyzna.
 — Brata?
 — Nie.
 — Wroga?
 — A no — wyrwało się zapytanemu — wroga takiego co nie jednemu mnie a tysiącom już dojadł i dokuczył, i należy mu śmierć.
 — Mów jaki? Kto? co? — poczęła stara — Muszę wiedzieć. Nie głupiam! Gdy możnego człeka zgładzicie, powloką was, wydacie mnie, kołem będą tłukli albo końmi szarpali.
 — A jaż to mam być głupszy od ciebie i dawać tak aby mnie za rękę chwycili — rzekł mężczyzna — Czy mnie się chce téż być szarpanym i bitym? Będę wiedział jak i przez kogo dawać.
 — Komu? komu? — pytała Czechna uparcie.
 Mężczyzna się uniósł.