Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Stach z Konar (1879) t. IV.djvu/42

Wszyscy od stołów wstając cisnąć się do niego zaczynali. Zarzucano go pytaniami, na które zasapany i zmęczony nie odpowiadał. Z obawą jakąś ludzi mierzył wzrokiem, jakby się znaleść między niemi spodziewał niewiernych. Dobrogost dał mu znak, odstąpili na bok.
 — Z czémże wracacie? — spytał.
 — A, z lichem! — odparł szorstko Kietlicz.
 — Cóż się stało? grozi co?
 — Jeszcze to tam nic wielkiego — rzekł głos zniżając Kietlicz — a no! a no! — Ruszył ramionami.
 — Mówcież! — naglił Dobrogost.
 Wahał się przybyły, widząc tylu ludzi dokoła, których nie znał, targał na sobie odzienie, podano mu wina kubek, wychylił go żywo.
 A tu naciskali się ciekawi, co zamiast go cieszyć, niepokoiło.
 — Ot co — rzekł pocichu do gospodarza. — Wzięto mi najlepszego, najpotrzebniejszego sługę. Jak go na męki pociągną, gotów śpiewać co nietrzeba i mnie zdradzić. Uchodzić muszę...
 Choć oprócz Dobrogosta mało kto mógł posłyszeć rzeczone słowo, popłoch jakiś wionął po całem zgromadzeniu. Ruch się wszczął niespokojny, szeptano trwożliwie dokoła. Kietlicz pomiarkował, że niepotrzebny może strach posiał — mogło to sprawie zaszkodzić. Rzuciwszy oczyma ku