Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Stach z Konar (1879) t. IV.djvu/45

 — Będzie nas dosyć! — zapewnił Sędziwój.
 Drudzy dwuznacznie głowami poruszali.
 — Ilu liczycie? — spytał Serb.
 — Żupanów z ich rodami i zawołaniem mamy siedemdziesięciu — dodał Sędziwój — toć znaczna rzecz.
 Kietlicz nic nie powiedział.
 — Przysporzy się ich, gdy wieść się rozszérzy, żeśmy na zamku i mamy go w ręku — ciągnął Sędziwój. Siedemdziesiąt zawołań, na głowy zbierze się dużo. Zamek opanować, pójdzie reszta sama!
 — Zamek i biskupi dwór — poprawił Kietlicz. — Pełkę w rękach musiemy mieć, brata jego téż, bo ci są najstraszniejsi.
 — Gdyby nawet wasze poczty nie nadciągnęły — mówił Dobrogost — naszych siedemdziesiąt żup, siła znaczna. Każdy swoich przyprowadzi, mają ich pogotowiu... Kto tylko mógł, od ciągnięcia na Ruś się wyzwolił.
 — I z tém trzeba ostrożnie — przerwał Serb. — Gdy nadto wielu pozostać zechce w domu, Pełka i Miklasz mogą przewąchać, że się coś gotuje! Z każdego zawołania gorszych trzeba Kaźmierzowi dać, niech idą. Skoro się to na Ruś ruszy, resztę powołać od kołka do kołka i na Kraków!
 Zaczęto się naradzać i obliczać pocichu, i zrzadka tylko szepty, głośniejsze wybuchy przerywały. Poza drzwiami zamkniętemi do wielkiéj izby gwar