Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Stach z Konar (1879) t. IV.djvu/52

o Mierzwie — rzekł Kietlicz. — Może posiedzieć trochę, uwolnim go, zamek zdobywszy!
 Juchim zmarszczył brew.
 — Byle nie zdradził, nie gadał, i nie uciekł — dodał chmurno — bo za niego wezmą mnie i zabiją!
 — Nie bój się — przerwał Serb — tobie się nic nie stanie, a rychło też wszystko się skończyć musi.
 Po téj rozmowie żyd uspokoił się nieco. Nie było już dłużéj o czém rozprawiać, poszeptano jeszcze i Juchim, który musiał nocą do miasta powracać, aby wycieczki jego nie postrzeżono, wymknął się do swoich sani Kietlicz kazawszy téż konie podprowadzić, wyszedł do oczekujących w wielkiéj izbie.
 Jeden z nich zaraz przeciw niemu wystąpił, był to młodszy brat z Koziegłów.
 — Powiedzcież nam, coście uradzili — odezwał się śmiało — bośmy tu karku nastawiając darmo nie przybyli, i chcemy wiedzieć, jak stoi sprawa? Będzieli z niéj co? Albo znów mąka przepadła i chleba nie upieczem.
 — Wszystko stoi, jak było mówione — odparł posłannik Mieszka — nie zmieniło się nic. Stójcie pogotowiu, my przyjdziemy. Nie chybcie nam.
 Ziemianie urażeni trochę, że im długo czekać kazano, nie zwierzając się niczego, poczęli wołać.
 — Nie chybcie wy! niejeden raz myśmy już