Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Stach z Konar (1879) t. IV.djvu/59

w gnuśności na cnocie łatwo stradają. Niedarmo rzymianie męztwo a cnotę mieli za jedno, bo bez męztwa cnoty nie ma. Da Bóg uspokojenie na Rusi, poniesie pan nasz najmilszy krzyż na piersiach przeciw pogan w Polesie, którzy ani mniéj złośliwi, ni bardziéj godni są litości nad Saracenów. Opieka rycerza, patrona naszego, Florjana świętego królestwu temu zyskana, orężowi pańskiemu błogosławić będzie.
 — Wojna piękna rzecz, — wtrącił Chmara — nie przeczę, a no wy, panowie duchowni, zachęcacie nas do niéj, sami jednak siedzieć doma wolicie.
 — Bo my między cztérma ścianami największego wojujemy nieprzyjaciela jaki kiedy postał na ziemi, szatana i ciało nasze podległe pokusom jego — odparł Mistrz Wincenty — a modlitwy nasze orężowi waszemu skutecznie w pomoc przychodzą.
 Chmara skłonił głowę.
 — Miłościwy panie, — zwrócił się do Kaźmierza — żebyś choć na skowronki poczekał i na trawę zieloną, pod namioty będzie zimno!
 — Nim my się do Halicza dobijemy i wiosna téż dopędzi nas — rzekł Kaźmierz.
 — Na to się coś nie zanosi — odezwał się milczący Goworek. — Ja, gdybym odradzać śmiał, miłościwego pana odciągnąłbym od téj