Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Stach z Konar (1879) t. IV.djvu/72

kto słyszeć, mówiąc z sobą po szwabsku i pewni że ich tu nikt nie zrozumie.
 Ponieważ w téj saméj izby drugim końcu się umieścili, Stach mógł wysłuchać rozmowę. Było ich trzech. Mormotali zrazu po cichu, a potém ośmieleni czy zapominając się, coraz głośniéj.
 — Aby no listy nie zamokły! — rzekł jeden.
 — Nie ma strachu o to, dobrzem je skórą obłożył — odparł drugi.
 — A księcia Mieszka pisanie gdzie?
 — Tam gdzie inne.
 — Trzeba spieszyć, choć droga psia, bo to ważna sprawa, a i nagroda będzie sowita.
 — Najgorzéj z dopytaniem się do tego w Krakowie, któremu list do rąk oddać trzeba. Jak się on zwie?
 — Warsz, starosta... o nim tam wszyscy wiedzieć muszą. Drugi do menniczego Juchima, ten też znany być musi.
 Stach uszu nastawił pilno.
 — Trzeci znaczek trzeba jeszcze gdzieś wieźć w sąsiedztwo, mila czy dwie, nie wiem.
 — Niedaleko, jam tam już był, — odezwał się drugi. — Zamek to pański a ludzie bogaci i sprzedać co można.
 Niemiec przekręcił nazwisko Tęczyna, ale Stach się go łatwo domyślił.
 — Wszystko pilne, pilne, — rzekł najstarszy z nich — książę Mieszek już sunie ze swojemi.