Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Stach z Konar (1879) t. IV.djvu/79

na nie, częścią wpław, częścią po krach na ląd się dostali.
 Od wyjazdu księcia Jagna już w oknie swém nie siadywała, w innéj izbie, krosien nie tykając całe dnie pół martwa, milcząca w kąt się zaparłszy, drzemała i marzyła. Stachowi jednemu dostać się tu było można, bo przykaz był u wrót aby go tu puszczano.
 Przyszedł więc ze swą smutną powieścią. Zobaczywszy go przed sobą, Jagna zakrzyknęła, domyślając się iż darmo do niéj przez kry na Wiśle nie przyszedł.
 — Niosę wam zły gościniec — odezwał się Stach. — Ot co się dzieje. Mieszek na Kraków ciągnie, ino go nie widać.
 — Pewno to? — zapytała zrywając się.
 — Jakom żyw.
 Musiał jéj opowiedzieć zkąd wiadomość wziął, słuchała go pobladłszy, ale wnet wróciło jéj życie.
 — Niech biorą Kraków — zawołała — odbierze go im mój pan, a zdrada w którą nie wierzył, na wierzch wypłynie!
 — Co wy myślicie! — spytał Stach.
 — Ja? ja miałam przeczucie, — rzekła, — czekałam tylko rychło li się to stanie. Na koń siądę, do Ściborzyc, w lasy, nie wiem! Hreczyna mi ślij z końmi.
 — Przez Wisłę, a lody?
 — Powiedzcie mu że go chcę mieć — od-