Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Stach z Konar (1879) t. IV.djvu/89

się wtargnąć znienacka. Sam wojewoda Mikołaj we zbroi z toporkiem w ręku ustawiał i porządek czynił. Zobaczywszy Lamberta, podszedł ku niemu, domyślając się z czém przychodził.
 — Idźcie do biskupa — rzekł — ja zamku poddawać nie myślę do ostatku. W śmierć Kaźmierzową nie wierzę, zdradą ona jest i łżą. Warsz łotr, przechera miasto poddał, my bronić się będziemy.
 Jakoż przygotowania widać było ogromne. Znoszono i ściągano na wały kamienie, drzewo, koły i co gdzie było na zamku dawniéj przysposobionego na obronę, wideł, głazów, kół zębatych, narzędzi różnych i ciężarów. Ludu wojennego było mało, ale do obrony pod kilku dowódzcami, każdy się nadawał, kto ręce miał. Wojewoda wcale się nie uląkł, a zajadłością największą pałał przeciwko zdrajcom, szczególniéj Warszowi.
 — Gdy da Bóg, książe wróci, ten mi głowę da! — wykrzykiwał.
 W samą porę jeszcze Stach się też na zamek był schronił, boby go w mieście zemsta nie minęła.
 Jakoż zaraz po otwarciu bram, Juchim, który się go obawiał, na dworek jego naprowadził ludzi. Przetrzęśli go, po wyżkach, na strychach, w lochach szukając i nie znaleźli nic, oprócz czeladzi, która o niczém nie wiedziała.
 Grabić też niewiele co było.