Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Staropolska miłość.djvu/128

resztek coś się tam okroiło, i tak trzydzieści kilka tysięcy zebrawszy, miałem z czem rozpocząć życie na nowo.
 Zrazu nie śmiałem pytać o panią wojską Obuchowę nikogo, bom się obawiał, aby się ludzie gorszych rzeczy nie domyślali, niżeli w istocie były; czekałem, aż mi co samo w uszy wleci: i tak się stało. Pojechałem do Siemiatycz i Pohorełego, bom tam ustępując dzierżawę, trochę rupieci zostawił; i zastanowiłem się u księdza na probostwie. Ksiądz już inny był, młodszy, z wikarego installowany, trochę mi znajomy. Wdałem się z nim w rozmowę, pytam: — a kniaź nasz?
 — Umarł przed kilką laty.
 — Któż u was gospodarzy?
 — Kredytorowie i eksdywizja.
 — A zięć?
 — Ten sam ostatkami goni i musiał się wyrzec posagu, aby długów nie płacić.
 — Cóżto się stało? rządny był człowiek.
 — Ale proces przegrał z familią nieboszki pierwszej żony, ucisnęli go o posag i wyprawę i przygubili.
 — Pierwszej czy drugiej? — spytałem.
 — Nie wiem: ale trzecia żyje — rzekł ksiądz.
 — A on też?
 — I on.