Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Staropolska miłość.djvu/133

zasłonione, drugie przez pół: pokój mały i zaduchu pełny; ale gdym się nieco oswoił, postrzegłem wielkiego coś, jakby tłumok, w kącie nieruchomie leżącego, a głos chrypliwy zapytał, „któżto tam taki?“
 Pani Obuchowa dawszy mi znak, podbiegła ku temu krzesłu, gdzie jej mąż siedział i odpowiedziała mu:
 — Nasz stary znajomy... pan... — mianując mnie; a ja dodałem:
 — Z interesem...
 Obuch kiwnął ręką.
 — A to nic nie dostaniesz — rzekł — to darmo, wszystko wzięli, jak widzisz; został mi stary kontusz, buty i jejmość w dodatku: reszta dzieci... to darmo.
 — Ależ ja się niczego nie domagam, tylko... Tum się kłamstwem zadławił — maleńki dłużek,
 — Terefere... choćby i trzy grosze, to ci nie dam, bo mi ledwie jeść dają.
 — Ale to ja winienem, panie wojski, pani dobrodziejce.
 | A no! to oddawajże zaraz, płać! gdzie? wiele? co? A ja byłem pewny, że znajdą się tacy, co winni, bo pożyczał stary ludziom... Ot! widzicie!
 Pani się zarumieniła czując, żem skłamał, ale mi fałszu zadawać nie śmiała: dwie łzy