Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Staropolska miłość.djvu/136

płakała patrząc nań: spojrzeliśmy na siebie, jam oniemiał. Taki los dla takiej kobiety!! o przeznaczenie ludzkie!
 — Hę? czyż to wszystko? to wszystko? — począł niespokojnie wojski — a pewnie?
 Barbara się zapłoniła, jakby litości prosząc u mnie za niego, a ja cicho odpowiedziałem:
 — Co do grosza.
 Starzec po żonie pomiarkowawszy przecie, że popełnił niedorzeczność, począł się śmiać, potem pochwycił się za brzuch i skrzywił.
 — A pan wiesz na co ja chory jestem? — szybko mówił, jakby zgadując pierwsze pytanie.
 — Nie.
 — Jakżeż? to cala Europa wie, mospanie... bo to słabość niepraktykowana. I nic nie słyszałeś?
 — Nic...
 Barbara rzuciła nań wzrokiem błagającym politowania i odstąpiła trochę do okna; stary żywo zaczął rozpowiadać:
 — Tak, tak! to wiedzą wszędzie, gazety o tem pisać muszą, to sławna przecie mospanie historia... głośne, głośne! A rzecz się tak ma. Będzie temu lat pięć czy coś, powracając ze świętojańskich transakcyj z Kobrynia, w gorący dzień, mosponie, jadę ja około Horodecznej; pić mi się straszliwie zachciało,