Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Staropolska miłość.djvu/173

nie swój był i że mi czegoś serce bolało; ale zrazu szanował cierpienie, nie zmuszając mnie do tłumaczeń. Wreszcie gdy mnie z nim już nierozerwana przyjaźń łączyła, raz uściskawszy, rzekł:
 — Nu! gadajbo mi szczerze.
 — Cóż ja ci powiem? — rzekłem. Komu innemubym kłamał, tobie nie potrafię: mam w sercu przywiązanie do kobiety, jakiego może nie pojmiesz, i to mi życie daje i żywot zatruwa. Takie rzeczy i rodzonemu bratu się nie powiadają, zostaw mi je, bo ci się wstydzić będę pokazać starem dzieckiem...
 Kasper zamilkł, westchnąwszy i spytał tylko;
 — A dawno temu?
 — Poczęło to się około dwudziestego roku życia mojego.
 Na tem stanęło. W parę tygodni powiada mi Kasper:
 — A klin klinem?
 — Nie — rzekłem — już z tem umierać przyjdzie.
 Nie nalegał potem więcej i dał mi pokój.
 W raju lepiejby mi być nie mogło, jak między tymi poczciwymi ludźmi, ale boleść moja i obraz tej nieszczęśliwej kobiety szedł za mną zatruwając spokój, którego doznawałem. W pierwszych chwilach nowość położenia,