Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Staropolska miłość.djvu/202

zostało do końca. Cóż się z nią dzieje... Poszła za mąż? nie prawdaż!
 — Ale gdzież zaś! oburzył się Przeciszewski — siedzi w Wilnie u PP. Bernardynek w klasztorze.
 — Co? i suknią oblekła?
 — Dotąd nie wiem — rzekł, ale miała tę intencją.
 Jużem dalej nie pytał i czując, że mi nogi jakby obcięło, przysiedziałem na ławce.
 — Ale ja ci tu — dołożył Przeciszewski — z twojego gospodarstwa mam zdać sprawę.
 — Z jakiego?
 — A toż ci zostawiła wojska tę część, którąś jej za swe pieniądze kupił, a jam tu na niej gospodarzył i oczyszczał ją.
 Machnąłem ręką, bo nie to mi było w głowie: staremu niedołędze jeszcze dzika myśl przyszła, a serce niedostygłe zabiło nadzieją. Któż wie? — rzekłem sobie w duchu... któż wie? wyroki Boże niezbadane!
 I cały stałem się inny.
 W izbie mojej padłem na kolana modląc się do Boga tak gorąco, tak łzawo, tak z głębin serca i duszy, że modlitwa moja powinna była znaleźć drogę do tronu Przedwiecznego. Nicem nie pragnął, jeno chwili żywota przy niej poświęcić się choćby jako ostatni sługa.