Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Stary sługa tom I.djvu/102

 — No, a u pana tam jak? — zapytał stary sługa — w domu, w gospodarstwie, czy tez dobrze?
 — Dobrze, dziękuję ci, idzie jako tako.
 — E! tylko jako tako!
 — Cóż chcesz, jako tako, to już dobrze.
 — Nie, panie Bolesławie dobrodzieju, panu to nie powinno być; jeśli zaś pan pozwolisz sobie otwarcie powiedzieć, panu to nie powinno być dobrze, trzeba się starać o lepiej.
 — Ja nie pragnę wiele.
 — Daruje mi pan, ale w młodości trzeba koniecznie pragnąć wiele, tak jak w targu; potem się z tego trochę spuści, a jeśli się więcej zrazu zaceniło, to się więcej weźmie.
 — A kiedy mi to co mam wystarcza?
 — Trzeba paneczku mieć zapas wszystkiego, życie długie...
 Bolesław zamyślił się i umilkł.
 — I on — rzekł sobie w duchu — ma mnie za poetę... Ha! stało się, już się z tego nie wyplączę.
 Stary sługa czule spojrzał na młodzieńca, jakby smutek jego zrozumiał.
 — Coś bo mi pan smutny, a to nie dobrze! — rzekł z uczuciem.
 — Nie, nie! tak to ci się zdaje, panie Stanisławie...
 — I rzadko pan do nas przyjeżdża.
 — Mam ci prawdę powiedzieć?
 — O! o! bardzobym o nią prosił.
 — Któż wie, czy mnie tu wszyscy dobrze widzą?
 — O czemuż! czemuż! — zawołał żywo Stanisław — i zkądże to myśl taka przywiduje się panu?
 — Nie mam podobno łaski u pani sędziny. — Zafra-