Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Stary sługa tom I.djvu/114

 — Proszę cię! co za myśl!
 — Ja to czuję.
 — To się mylisz.
 — Ja się nigdy nie mylę.
 — Cóżeś przecie chciała mówić.
 — A ha! ciekawyś paniczyku!
 — Jakże nie mam być ciekawy, kiedyś mi przez pół coś powiedziała, a dokończyć nie chcesz.
 — I nie dokończę.
 — Tereniu! no! jak mnie kochasz!
 — Ja ciebie nie kocham.
 — Tak już!
 — A tak!
 — Ale proszęż cię, nic dziwnego żem ciekawy; wszak jeśli się mam żenić...
 — No, to się ożeń, a ona cię będzie zwodzić.
 Pan Alfred mocno się jakoś zastanowił, pobladł trochę, zaciął zęby.
 — Kocha mnie czy nie kocha, odparł sucho się śmiejąc, o to mniejsza, ale zwodzić mnie nie będzie.
 — O! będzie!
 — Nie dręcz-że mnie, proszę cię.
 — No, siadaj waćpan, co mnie to ma obchodzić; powiem ci wszystko. Wiedz wcześnie, że serduszka panny już w domu nie ma. Frunia, która koło niej jest ciągle, a to wielka moja przyjaciółka i sprzymierzeniec, powiada i przysięga, że się kochają, z panem... No zgaduj!
 — Jakże chcesz żebym ci odgadł, u was nikt przecie nie bywa.
 — Przepraszam, bywa ktoś i był nie dalej jak dziś.
 — A! dziś był Bolesław Wilczek! poeta! a! poeta! — Rozśmiał się szydersko pan Alfred. — To dla mnie wcale