Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Stary sługa tom I.djvu/116

 — Nie zawsze widzisz z temi grzecznościami udaje mi się; dziś pan Stanisław o mało że mnie nie wyłajał za grzeczność.
 — Bo też wybrałeś się do niego z pieniądzmi nie radząc się mnie. Kto tak robi! To stary kutwa pieniężny, nie dba wcale o podarki i nie bierze ich. Jegoby nam się pozbyć potrzeba; mąż mój już pracuje nad tem i w ostatku dokaże, jestem pewna.
 — Widzę, że mąż twój tutaj wszechmocny.
 — Mąż mój — przerwała uśmiechając się ekonomowa — między nami mówiąc, on tylko to robi co ja mu każę — bezemnie i mojego kierunku trzech groszyby nie był wart.
 — O tem wiem, moje kochanie; powróci on dziś do domu?
 — Wątpię, wyprawiłam go do miasteczka, wiedząc, że masz być tu dzisiaj, i tyle mu tam dałam do roboty, że ciężko, by do wieczora podołał. Opóźniłam jeszcze umyślnie jego wyjazd.
 — A wiedział, że tu mam być?
 — Coś tak z lekka mu napomknęłam; widziałam że nie bardzo chciało mu się jechać, bo zawsze ma nas w podejrzeniu, ale ze mną nie przelewki, musiał!
 Alfred się zadumał.
 — Nie psujmyż sobie sprawy — rzekł — trzeba mi jechać.
 — Mógłbyś śmiało zostać jeszcze.
 — Powiedzą mu ludzie, że tu siedziałem tak długo.
 — I cóż z tego?
 — Będzie ci robił wymówki!
 — On, mnie! nie śmie! Zakrzyczę go, zahałasuję; w najgorszym razie od czegoż płacz i mdłości! Jak się