Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Stary sługa tom I.djvu/127

 — Zgadujcie jeśliście mądrzy.
 — W pisarzu prowentowym?
 — Wyżej mości panowie.
 — W ekonomie?
 — Żonaty.
 — Nic przecie nie szkodzi.
 — Wyżej mości panowie.
 — W kuratorze magazynowym?
 — Wyżej jeszcze.
 — W pomocniku?
 — O! poszliście złą drogą, nie zgadniecie już widzę.
 — No, to powiedz po prostu.
 — W poecie!
 Wszyscy się mocno śmiać zaczęli, prócz Alfreda, który wąsa musnął z niechęcią widoczną.
 — Dałbyś pokój tym żartom, — rzekł serjo bardzo; — Bóg wie co pleciesz, a ludzie pomyślą żeś tego z palca nie wyssał.
 — Bom i nie wyssał, tak jest!
 — W jakim-że poecie?
 — A! przecież jednego tylko mamy na cały powiat, w Bolku.
 Wszyscy spojrzeli na Alfreda, który wargi zagryzł i począł udawać, że gra z wielką uwagą.
 — Dość tych żartów! — szepnął sucho, — proszę cię, dosyć tych żartów.
 — Ale to nie żarty.
 — Żarty! — dobitnie rzekł Alfred.
 — A! jeśli koniecznie chcesz, niech-że będą żarty! — odparł ze śmiechem pierwszy. — Basta!
 Wszyscy umilkli, kilka ukośnych spojrzeń padło na Alfreda; on grał zajadle i wściekle przegrywał.