Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Stary sługa tom I.djvu/130

dybać gdzie i dać mu nauczkę. Pójdzie panicz, ani się obejrzy.
 — Zdaje mi się — obojętnie przerwał Alfred — że to wszystko marne słowa i gawędy. Wiem, że bywa w Zaborzu, ale od tego do przeszkodzenia mi jeszcze daleko! Dziękuję za życzliwe rady, ale ja moje interesa sam robić zwykłem.
 Znowu wszyscy umilkli; jeden zaśpiewał kozaka, reszta chórem ogromnym mu towarzyszyła.
 W tem Jagoda przyszedł do pana i coś mu szepnął na ucho; Alfred oddał karty bliższemu, żeby go zastąpił, a sam szybko wyszedł do sypialnego pokoju. Tu już zastał Boikowskiego, którego rękę uścisnąwszy serdecznie, podał mu krzesło i zadzwonił. Wszedł Jagoda.
 — Herbaty i fajek! — zawołał gospodarz.
 — Zaraz bat’ku.
 — Jak-że mi się masz, kochany panie Michale?
 — Bardzo panu dziękuję, zdrów jestem; był pan wczoraj w Zaborzu?
 — A jakże! albożeś nie z domu?
 — Nie, wstąpiłem jadąc z miasteczka; dopiero powracam.
 — Byłem i zajeżdżałem do ciebie, nie zastawszy przyczekiwałem nawet trochę na twój powrót... układaliśmy projekta z żoną twoją.
 Boikowski się zasępił i potarł czuprynę; postrzegł to Alfred i poprawiając sprawę, dodał:
 — Otręby na lat trzy wasze, i Zaborzem do tego zajmować się będziecie, byleby się rzeczy udały.
 — O! niech pan będzie spokojny — odparł udobruchany Boikowski — udać się nam musi... na to mam głowę nie dla proporcji. Tylko już pan będzie łaskaw