Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Stary sługa tom I.djvu/132

się nie udadzą rzeczy, a myśmy wszyscy, jak to wybornie powiedziałeś, śmiertelni...
 — No... to napisać tak jakoś warunkowo...
 — Widzę, że mi nie wierzysz... mniejsza o to.
 — Ale jak Boga kocham, proszę pana, pan mnie nie rozumie.
 — Warunkowo! — przerwał Alfred — jeśli napiszę za co ci to daję, gdzież i komu taki dokument będziesz mógł pokazać?
 Boikowski w głowę się poskrobał.
 — To sęk! — rzekł cicho.
 — Żaden to sęk — odparł Alfred — przyjadę do was, naradzimy się z twoją żoną.
 — Z moją żoną! — frasobliwie i niechętnie szepnął ekonom.
 — Tak, z twoją żoną, która ma dobrą i do interesów głowę... Jakoś to zrobić musimy, żeby był wilk syty i koza cała.
 — Możebyśmy mogli i sami?
 — No, to powiedz-że mi jak?
 Boikowski się zaciął.
 — To ja naradzę się już z nią, i do pana dobrodzieja przyjadę.
 Gospodarz ukrył lekki pół-uśmiech, odwracając się pod jakimś pozorem do stolika.
 — Bardzo dobrze, panie Michale, bardzo dobrze!... jak zechcesz.
 — A pan tymczasem niech sobie kogo wyszuka do oświadczenia, na swata, bo tak chcą zwyczaje.
 — Dobrze, pomyślę nad tem.
 — A teraz pożegnam, bo tam w Zaborzu wszystko