Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Stary sługa tom I.djvu/46

 — A cóż, widziałeś się z Kalanką? — spytała Jejmość puszczając kłąb dymu.
 — O! a jakżeś to zgadła? — trochę usta zaciąwszy zapytał mąż.
 — Wielka sztuka! sameś mi mówił, że się tam macie zobaczyć.
 — Ja?
 — A ty!
 — Kiedy?
 — O! dajże mi pokój! Alboż mogę spamiętać? Wczoraj, czy dzisiaj; inaczej, proszę cię, zkądżebym to wiedzieć mogła?
 Jegomość tylko głową pokiwał.
 — Widziałem się — rzekł cicho — widziałem, zgadłaś.
 — No, i cóż tedy?
 — A cóż ma być? zwyczajnie, złote góry tymczasem obiecuje, ale żebyśmy tylko źle na tem nie wyszli, moja Tereniu. Reflektuję się, że podobno wielkie robimy głupstwo.
 — Znowu poczynasz swoje! nieznośny z ciebie ciamajda.
 — Już ja to wiem, że ty mnie nigdy nie posłuchasz. A mnie ten łotr Juchim, który nie wiem jak wszystko zdaje się przewąchał, pierwszy strachu napędził.
 — Na cóżeś się przed nim wypaplał?
 — Ja! miałbym się wygadać? Co ci się dzieje! Byłbym istotnie ciamajda! Słowa z nim o tem nie mówiłem, ale jak zobaczył żeśmy poszli na ustroń, niby konie opatrując z Kalanką, zaraz pomiarkował! I że to jak wiesz, żyd gorączka, języka za zębami nie strzyma, dał mi do zrozumienia, co o tem myśli. Kolnęło mnie to w serce, bo zdaje się, że ma rację.