Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Stary sługa tom I.djvu/54

po Jerzym Żackim, sędzią per excellentiam zwanym, bo długo ten urząd piastował i polubownie we wszystkich sporach współobywateli spełniał go do samej śmierci. Lecz odłóżmy historję jego, a wróćmy do rzeczy.
 Pani Żacka sparła się na krawędzi kanapy i słabym głosem odezwała się do ekonoma:
 — Mój Boikowski, zobacz-no tam, koło mojej książki nabożnej na stoliku, leżą dwa jakieś dzisiaj przysłane pisma; jestem niezmiernie niespokojna, przeczytaj je i powiedz mi o co to chodzi.
 Zbliżył się ekonom, przysunął sobie świecę i począł rozpatrywać się w urzędowych poleceniach.
 — Jedno — rzekł — o niedoimkę, a drugie, — dodał po chwili chowając do kieszeni papiery — o podwody.
 — Nic więcej?
 — Nic więcej.
 — Wieleż tam znowu tej niedoimki?
 — Tysiąc kilkaset złotych.
 — To jakieś nieśmiertelne tysiąc kilkaset złotych; zawsze je płacę, nigdy zapłacić nie mogę.
 Boikowski drgnął niecierpliwie i pokręcił wąsa.
 — Cóż to za dziw — rzekł porywczo — rosną winy i nowe podatki przychodzą.
 — Powiedz-że mi, zkąd my to zapłacimy?
 — Już co tego jaśnie pani, to nie wiem.
 — Ja nie mam nad trzysta złotych — odezwała się pani Żacka niemal z płaczem.
 — Co jaśnie pani rozkaże, to ja zrobię.
 — Ale poradź-że mi, co ci mam kazać! mamy co do sprzedania?
 — Nic nie ma!
 — Jakto? już nic? Mieliśmy przecież tyle żyta!