Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Stary sługa tom II.djvu/117

teraz płaciły mu za późne poznanie się na jego wielkiem sercu.
 Justysia wiedziała teraz, że Frunia była sprawcą nieporozumienia i całą przyczyną nieszczęścia, którego pomysł utworzyła Teresa, a głównym wykonawcą naznaczyła garderobianę. Jej rola późniejsza wyjaśniła całe poprzednie postępowanie.
 — Mój drogi, mój poczciwy Stanisławie! nie wiemy jak ci odpłacić, jak cię dziś przebłagać, — wołała wdowa — myśmy ci tyle, tyle winne!
 — E! nic! — ocierając łzę mówił stary po cichu — to chwała Bogu, że panienkę uratowali; reszta to mała rzecz; mnie już nie wiele świata zostało; na drugim czeka mnie mój anioł kochany... Miło wam choć tę odrobinę nieużytecznego życia poświęcić. Niech się pani o mnie nie troska i nie dziękuje; bo mi tylko wstyd, że się lepiej nie udało.
 A widzi pani, że staremu czasem wierzyć potrzeba...
 — Prawda! prawda! mój Stanisławie; wiesz, że Boikowski był z nimi?
 — A! i złapali go? — spytał żywo stary.
 — Schwytany.
 — A ten rozbój Kalanka?
 — Ranny leży w Zapadni.
 — No! a moi poczciwi obrońcy? Bolesław...
 Justysia zamilkła, Żacka się trochę powstydziła i cicho szepnęła:
 — Trochę ranny.
 — O mój Boże! ranny! a posyłajcież po doktora! A Derewiański?
 — Chwała Bogu! nic mu się nie stało.
 — A! dobrze i to! Już mi teraz lżej i bez cyrulika...