Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Stary sługa tom II.djvu/124

zaturkotało; posłuchał uważniej, ucichło. Zdawało mu się może; chodził znowu. W izbie dopalał się ogień, w sieniach było ciemno, stróżowie siedli i drzemali zmęczeni. Zmora widząc, że z nich słowa nie wydusi, wyszedł nieco na zajazd, nową fajkę zapalić.
 Coś mu się mignęło... Naścia czy Sura; to w bieli... nie!...
 — Zmora! — odezwał się głos cichy.
 — O! a czego? — odparł stróż zdziwiony, nie wiedząc kto go woła, bo z razu nie poznał.
 — Chodź-no tu... słówko...
 — Gdzie?
 — Tu, pod karczmę!
 Zmora był bardzo odważny, poszedł, spojrzał; stoi u węgła kobieta.
 — Kto to?
 — To ja...
 — Widzę, że jakieś ja... ale kto?
 — Cicho! cicho! Ja ekonomowa! — I nie dając mu się opamiętać, dodała żywo:
 — Chcesz mieć chleb na całe życie? mów!
 — No! a któżby niechciał?
 — Gdzie oni są?
 — Kto oni?
 — Kto! ten pan i ci co z nim byli.
 — Powiązani w komorze.
 — Można do nich dostąpić?
 Zmora się zamyślił. — Kat ich bierz! — rzekł w sobie — jakbym miał mieć chleb na całe życie a wódkę i tytoń, niechby się z nimi robiło co chciało.
 — Dostąpić — rzekł — ciężko, ale można.
 — Gdzie siedzą? Ja znam karczmę.