Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Stary sługa tom II.djvu/125

 — W komorze u żyda.
 — Okno od niej na podwórze?
 — A co z niego, kiedy zabite.
 — Zkąd?
 — Z izby.
 — Masz siekierę?
 — A jest.
 — Prowadź mnie do okna.
 — No, a cóż dacie? — spytał Zmora skrobiąc się w głowę — tylko cicho, bo Juchim nie spi a Sura się włóczy.
 — Masz — wyciągając mu worek brzęczący groszem, odpowiedziała kobieta. — Chodź.
 Zmora fajkę za pazuchę wetknął choć była tylko co zapalona, worek pod kłodę we drwalni wsunął, i trzaskami przysypał, złapał siekierę i cicho poszedł za kobietą.
 Okno nie było wysokie, jednak ręką ledwie go dostać było można; od środka kilka dranic broniło przystępu; szkła i ram nie miało, tak, że przez szczeliny, spiąwszy się, Teresa po cichu przemówić mogła:
 — Hej! czyście powiązani?
 Alfred odwrócił się żywo, głos ten znajomy wstrząsnął nim jak wspomnienie zbrodni, wzdrygnął się, nic nie odpowiedział; Boikowski szybko zawołał: A! ratuj! ratuj!
 — Milczeć — tłumiąc głos odpowiedziała Teresa.
 Już Zmora powolnie począł łupać deski i odrzucać je na podwórze w bliskie trawy; nóż wzięty od niego rzuciła zaraz ekonomowa do środka przez znaleziony otwór, żeby kozacy, którzy już sobie ręce porozplątywali, mogli prędzej powrozy rozcinać.