Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Stary sługa tom II.djvu/37

 Po chwili wypoczynku, Derewiański znowu powoli szturm przypuszczać zaczął.
 — A zatem, kochana sędzino, — odezwał się — cóż mi na moje usilne i najuniżeńsze prośby odpowiedzieć raczysz?
 — Prawdziwie — zbierając się na siłę odezwała wdowa — chciałabym z serca, tak zacnemu pośrednikowi nie odmawiać, a jednak muszę...
 — Jakto? tak wręcz odmówić?
 — Tak jest. Trudnoby mi się było z powodów wytłumaczyć: są obawy, są uczucia, z których człowiek sprawy sobie zdać nie potrafi, cóż dopiero drugim? I tu tak właśnie, nie umiem ci się wyspowiadać, co mnie do tego skłania, panie Derewiański: szanuję pana Bolesława, ale ile razy na myśl mi przyjdzie, że mógłby być zięciem moim, dreszcz po mnie przechodzi; uważam to za rodzaj przeczucia.
 — Może to po prostu chimera — odparł żywo przyjaciel. — Daruj mi pani, ale tu znów Domicelka temu winna.
 Pani Żacka musiała się roześmiać, prędko jednak powróciła do swojej powagi.
 — Miałażbyś pani serce tak mi wbrew odpowiedzieć?
 — Muszę, bo nie pojmuję, żebym to zdanie, jakie mam dziś, zmienić kiedy mogła.
 — Zostaw-że nam pani nadziei choć na lekarstwo!
 — Jakąż mogę dać panu? mnie się zdaje, że lepiej daleko nie łudzić się żadną, to leczy najskuteczniej.
 — A jeśli córka pani?...
 — Moja córka — spiesznie wrzuciła wdowa — moja córka podziela myśli i uczucia moje.
 — Pani dobrodziejka jesteś tego pewna?