Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Stary sługa tom II.djvu/45

 — Co to za furmanki szły drogą?
 — Żyto powieźli od nas do miasteczka.
 — Wiele było furmanek?
 — Dziesięć.
 — Liczyłeś?
 — A jakże.
 — Bo to widzisz — dodał Stanisław — pani mi się kazała dowiedzieć, a mnie samemu pójść ciężko. Nie wiesz gdzie jest Boikowski?
 — Pojechał podobno do Juchima na Zapadnię.
 — Dawno?
 — Jeszcze z rana!
 — Któż w polu przy siewaczach?
 — Nie ma nikogo.
 — Nikogo! prawda! nikogo! — pokręcił stary głową — no to pójdźże powiedz odemnie Janowi, niech z daleka, ponad ogrodu, nagląda na siewaczy; on to się zna i na gospodarstwie trochę.
 — Dobrze panie!
 — I pamiętaj Maćku, żebyś mi znowu przez to, że cię tam i owdzie posyłam, nie nauczył się niepotrzebnych nosić plotek. Ja stary, pani mnie to zaleca, a nie zdążam sam; za to cię nauczę cokolwiek, że mnie wyręczysz. Co do ciebie nie należy i czego ci nie polecono, o tem nie gadaj, a nie ucz się donosić. Rozumiesz mnie?
 Stanisław pogłaskał go po głowie z uśmiechem.
 — Idź-że i powiedz Janowi com ci polecił, z za płotu nie wielka mu rzecz spojrzeć na ludzi.
 Po chwili szybko powrócił Maciek.
 — A cóż to?
 — Nic, tylko że Jan już powędrował.
 — A to dokąd?