Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Stary sługa tom II.djvu/47

takie prawo we dworze od samej pani dane, żeby koniecznie pili wszyscy po trzy.
 Stanisław nieznacznie się uśmiechnął ruszając ramionami.
 — Dają po trzy tym co pracują a nie upijają się — rzekł.
 — A jaż nie pracuję i upijam się, czy co? Jeszcze piję! — Wzniósł ręce do góry jakby na taką potwarz skarżył się niebu.
 — Cóż ty robisz?
 — Nie pilnujęż sadu?
 — Co w nim jest do pilnowania?
 — Co jest to jest, ja sadu pilnuję... należy mi się trzy nie dwa kieliszki; waćpan chcesz na mnie biednym się bogacić! Fe! fe! wstydź się waćpan, ja jestem żebrak, a tegobym nie zrobił! Bądź waćpan zdrów.
 To mówiąc dumnie odwrócił się Jan i poszedł.
 — Hej Janie czekaj! — zawołał Stanisław. — Co ci za muchy w nos wlazły?
 — Muchy! muchy! — powtórzył Jan — bądź waćpan zdrów, pójdę drwa rąbać do Moszka, to mi da trzy kieliszki.
 — No, idź-że! — odezwał się sługa — ale pamiętaj nie powracaj, i na oczy ani się więcej nie pokazuj.
 Jan postąpił jeszcze kilka kroków mrucząc, i stanął chwilę.
 — Oj dola! dola! — rzekł — kiedy dola to dola! Pijak i pijak! Kto się wyrwie: pijak! dwa kieliszki, kiepskie dwa kieliszeczki! Panie Stanisławie, posłuchajno!
 — A co jeszcze?
 — Dajcie mi trzy jak ogrodnikowi.
 — Nie dam.