Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Stary sługa tom II.djvu/52

 Żacka wzruszyła ramionami, niespokojnym rzutem oka zmierzyła córkę.
 — Nic nie powiem więcej, — dodała — ale zmiłuj się Justysiu droga, pracuj nad sobą, żebyś zbyt o tem nie myślała; z góry ci mówię, że to niepodobieństwo!
 Znowu łzy błysły i wstrzymała się matka, ale kaszel jej wzmógł się nagle, gdy Stanisław bardzo w porę wpadł z wodą i kroplami.
 — A co? pani coś gorzej widzę! — rzekł potrząsając głową.
 — Widzisz Stanisławie.
 — Oj widzę, widzę i język mi świerzbi...
 Rozśmiała się zlekka pani Sędzina.
 — To pozwól-że sobie, mój stary przyjacielu.
 — Prawdę powiedziawszy wielką mam ochotę, ale...
 — Ale cóż?
 — Boję się żeby to gadulstwo gorzej pani nie zaszkodziło.
 — Gorzej mi już nie będzie, mów poczciwy Stanisławie.
 — Powiem pani, powiem pani... — począł stary, ale nie miał siły dokończyć. — E! dajmy dziś temu pokój, niech to będzie na potem. Ot, wolałbym się dowiedzieć, co to pani zaszkodziło, od czego to pani gorzej? Czyżby przejażdżka?
 — Ale nie...
 — Cóż? goście?
 Kiwnęła głową.
 — Ba! zaraz bo sobie pomyślałem; ale nie byliż to tacy niemili i męczący goście proszę pani.
 — A! i ty za nimi, przeciwko mnie.
 — Uchowaj Chryste Jezu! Kiedyżbym ja mógł być