Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Stary sługa tom II.djvu/53

przeciwko drogiej mojej pani! Ale Bogiem a prawdą, cóż im zarzucić?
 — A! Derewiański nieznośny!
 Stary głową pokiwał.
 — Nieboszczyk nasz anioł bardzo go szanował, to człowiek poczciwy!
 — Ale język!
 — No, kolący, słowa nie ma; ale to się i gorszym trafia a wybacza, coż dopiero jemu?
 — A Bolesław?
 — Doprawdy, nie wiem coby można mieć przeciwko niemu!
 — Nudny, mój Stanisławie!
 — Hm! może on panię i nudzi; ale jak innych, to i bawi nawet.
 — Zawsze w obłokach.
 — E! umie on i po ziemi chodzić!
 Pani Żacka zamilkła, Stanisławowi trudniej się już było powstrzymać.
 — Dobry chłopiec; mnie on nawet czegoś mego nieboszczyka anioła trochę przypomina.
 — Zmiłuj że się.
 — Wiedziałem że pani tak powie; ale taki coś jest, coś jest; nie wiem, w głosie, w chodzie, w mowie, bo nie w twarzy. I tak grzeczny i tak dobry jak on, i czegoś mu z oczów patrzy poczciwie.
 Żacka ruszyła ramionami.
 — To już dzikie przywidzenie.
 — Że poczciwy pani, to już pewna, najlepszy słyszę syn dla matki, i jakaż to matka! W domu gdyby w gniazdeczku gołębiem.
 — Albożeś tam był?