Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Stary sługa tom II.djvu/59

student i cofając się, bo w tej chwili drzwi otworzyła Motruna.
 — Ha! ha!... tego — zapieczętował pan Paliba. — O! o! tego!
 — Przejść całe sąsiedztwo, — kończyła gospodyni — zajrzeć do ich domów, włosy powstają na głowie...
 Paliba machinalnie wziął się za farbowaną czuprynę, którą potarł jakby probując czy nie powstała.
 — Wszędzie trąd, zgnilizna, egoizm...
 — Nadewszystko egoizm, — rzekł pisarz — korca owsa dla koni nie dostać!
 Paliba wykrzyknął tylko:
 — Ha! ha! tak! tego...
 Frunia patrzała na studenta, i dla tego młody pan Sędziszewski nie potwierdził zdania gospodyni; szukał on znaczenia tego wzroku i kombinował w myśli wszystkie sygnifikacje niewielkiej ilości wejrzeń jakie spotkał, chcąc usilnie dojść co mu też mówiła Frunia. Trudno było odgadnąć, bo czułe wejrzenie mówiło tylko: — Cóż to za dryląg! ale to syn pana Sędziszewskiego! gdyby się też ożenił!
 Rozmowa toczyła się dalej, a głos z kanapy jak z trójnoga kończył.
 — Wszystko to przepowiada nową epokę...
 — O jakiej to epoce mowa? — spytał ciekawie pisarz. Paliba żywo mu wytłumaczył!
 — Ot... tego, — kiwnął głową i zamilkł.
 — Aha! — zamruczał pisarz, chcąc uchodzić za domyślnego.
 — Epoka postępu i duch wieku!... — począł nagle student, chcąc zrobić wielkie wrażenie wyrazami, które jak uważał zawsze budziły uwagę i podziwienie, i wzru-