Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Stary sługa tom II.djvu/63

zawołała ekonomowa — damy temu rady. Dziękuję ci Fruniu za pana Alfreda; on ci to zawdzięczy... Nam potrzeba radzić.
 Zamyśliła się jak dyplomata nad kartą Europy, i zwolna dymek puszczając, pół-słówkami się tylko odzywała.
 — Fruniu... a pewnaż ty jesteś, że nasza panna kocha się w tym chrząszczu Bolesławie?
 — Nie ma wątpliwości; wozi jej książki, które ona nosi przy sobie jak relikwie. Przyjedzie, to się nagadać nie mogą; zresztą widziałam ich we dwoje to dosyć... z oczów im patrzy, że się kochają.
 — A pana Alfreda?
 — Źle przyjmuje, to widoczna.
 — Źle, — uśmiechnęła się Teresa — a! cóż robić! —
 Kończyły te słowa, gdy w sieni ktoś zapytał?
 — Jest pani? — a potem ciszej: — Sama?
 — To on! — rzucając się do drzwi krzyknęła Teresa.
 — Kto?
 — Alfred!... Ruszaj Fruniu i nikomu nie mów nawet, żeś tu była; musimy się z nim naradzić.
 Nie dopuszczając wejść do pokoju przybyłemu, pani Boikowska narzuciła na siebie mantylkę i wybiegła przeciw niemu.
 — Nie trzeba, żeby cię tu widzieli, — rzekła mu do ucha — jedź sobie, wyjdę gdzie wiesz i tam się rozmówimy.
 — Nie ma pana Boikowskiego? — spytał głośno Alfred.
 — Nie ma, pojechał.
 To mówiąc wybiegł, siadł na konia i ruszył z dziedzińca.