Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Stary sługa tom II.djvu/67

 Ruszyła ramionami kobieta.
 — Zatem dobranoc ci, myśl i rób sobie co chcesz.
 — Czekaj Tereso, czekaj, pomówmy; w twoim dziwnym planie są rzeczy nie do spełnienia.
 — Cóż przecie? — niecierpliwie zawołała kobieta.
 — Ona listom nie uwierzy, nie może się dać namówić na wykradzenie.
 — Niech tylko myśl ta rzuconą będzie; w ostatku Frunia potrafi ją tak naprowadzić gdzie, że ci wpadnie w ręce... Powiemy jej, że matka przebaczyć musi, że to jest jedyny sposób... o to się nie troszcz.
 — A jeśli się nie uda?
 — Nie może się nie udać!
 — Jeśli odkryją, złapią?
 — Co poczniesz jeśli się nie ożenisz? — spytała pani.
 — Podaję się do służby na Kaukazie.
 — No! gdyby się nie udało, masz zawsze czas na Kaukaz uciekać, a inaczej się nie uda, tylko tak jak radzę. Myśl i decyduj się, bo zaczynać potrzeba.
 — Dla czego sądzisz, że sędzina tak na mnie dotąd łaskawa, nie przyjęłaby, gdybym się oświadczył?
 — Dla tego, że ci tu już stołka podstawili.
 — Twój mąż ma na to poradzić.
 — Pani uparta i bojaźliwa, jeśli się raz przelękła, nie łatwo ją teraz przekonać. Przytem Stanisław ciągle przy niej, a on ciebie nie lubi.
 Alfred westchnął; była chwila, w której błoto i brudy ujrzawszy dokoła siebie, ze wstrętem wyrwać się z nich zapragnął; Teresa jak szatan wstrzymała go szyderstwem.
 — Cha! cha! — rzekła — widzę, żeś daleko większy