Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Stary sługa tom II.djvu/69

 — Nie dbam ani o oczy, ani o języki ludzi.
 Pan Boikowski mówił coraz mniej śmiało i z rozgniewanego tonu przeszedł w smutny: ona coraz się bardziej zaperzać zaczynała.
 Pobiegła nareszcie do izby, wołając na Motrunę, żeby jej fajkę podała, i położyła się zadąsana na kanapie.
 — Patrzcie, — mówiła — myśli mną kierować jak mu się podoba! myśli mi zabronić chodzić gdzie i jak chcę! O! nic z tego nie będzie.
 Boikowski milczał.
 — Ale tu był pan Alfred, a pani... wyszła zaraz po nim.
 — Zaraz po nim i do niego, jeśli chcesz wiedzieć... tak, do niego; byliśmy razem pod laskiem...
 — A! to tak! — rzucił się gniewnie mąż. — Tak! pani się nawet nie kryjesz?
 — Nie kryję się, patrzcie! Ja temu próżniakowi robię interesa, a on mi się wywdzięcza wyrzutami.
 — Interesa! możnaby je robić inaczej! nie w lesie po nocy!
 Teresa zamilkła, wzięła podaną fajkę i kazała przynieść świecę.
 On chodził i mruczał; trwało to może ćwierć godziny; wreszcie zbliżył się, stanął i rzekł:
 — No, wytłumacz-że mi się.
 — Nie mam ci się z czego tłumaczyć; robię i robić będę co chcę...
 — Ale cóż to była za ważna narada?
 — Nie wart jesteś, ciasna głowo, żebym i o tem mówiła.
 — Tereniu kochana! — odezwał się prosząc ekonom.