Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Stary sługa tom II.djvu/76

 — A gdzież karteczka?
 — Jest, ale nie dam póki nie wypiję; uchodziłem się za waszą sprawą...
 Juchim zmierzył go od stóp do głowy.
 — A jak kłamiesz? — spytał.
 — Nie wierzysz? to nie dawaj wódki, nie oddam kartki.
 Zawołano Surę i wkrótce przypuszczony do flaszy, Jan z rozkoszą i cmoktaniem wychylił swoje trzy kielichy, jeden po drugim. Zmora zazdrośnie na niego poglądał, a bardziej jeszcze Naścia, której się nawet głębokie wyrwało westchnienie.
 W tem, gdy Jan usta ocierał i kartelusika szukał, zbliżył się do niego z nienacka Juchim i rzucając ramieniem rzekł z cicha:
 — Ja ci dam jeszcze trzy kieliszki, tylko mi powiedz, co oni tam z sobą gadali?
 Jan pobladł i cofnął się.
 — Co? kto? gdzie?
 — Nu! udawaj zdrów! nibym ja ciebie nie widział, jakieś podsłuchiwał z za krzaka!
 — Ja? kogo?
 — A wej! gadaj, a nie, to Boikowski wiedzieć będzie...
 Jan poskrobał się w głowę.
 — Żydku kochanku — rzekł — bardzo lubię wódkę, to prawda, to nawet poniekąd mnie gubi; ale żebym za kieliszek miał być donosicielem twoim, z tego nic nie będzie.
 — Nu! a pół kwarty? — kusił żyd.
 — Ani nawet.
 — A kwartę!
 Zastanowił się Jan: — Daj garniec — rzekł po cichu.