Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Stary sługa tom II.djvu/88

 — Jakto? czyż nie masz kogo zaufanego z gospodarzy?
 — Wszystko to, z pozwoleniem jaśnie pani, hałastra i łajdactwo; upije się, zgubić może, a to grosz nie mały... Juchim dał nam kwit na tysiąc złotych do miasteczka, do swego szwagra Icka.
 — Możebyś po te pieniądze sam pozajutrze pojechał?
 — Nie można pani i godziny zwlekać.
 — Więc kogoż tu wyprawić?
 — Może jaśnie pani poszle pana Stanisława; koło dworu nic tak pilnego nie ma, mógłby się dla potrzeby skarbowej trochę przejechać; to taki pewny i stateczny człowiek.
 — Spodziewam się! z niejaką obrazą, że go chwalić śmiano w taki sposób, — przerwała wdowa. — Jednak mi żal starego za tem trząść; to nie jego rzecz.
 — Wypoczywa dosyć; może też jaśnie pani posłużyć choć raz.
 — Dość się też napracował — krótko odparła Żacka. — Ale waćpan jestżeś tak bardzo nad Medweżnem potrzebny?
 — Już moi kosarze poszli.
 — A gumienny?
 — Chory, jaśnie pani.
 Wdowa zamilkła.
 — Spytam Stanisława i przyszlę o tem waćpanu oznajmić.
 — Ja tylko jaśnie pani tę uwagę ośmielam się jeszcze uczynić, — dokończył Boikowski — że jeśli nie poszlemy jutro, może być egzekucja...
 Na sam ten wyraz, wdowa lękając się egzekucji nadewszystko, choć jej nigdy nie doświadczyła, bo zawsze