Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Stary sługa tom II.djvu/94

Jacenty, albo Piotr... Ja kiedy wiem, że nie można, to nie można i koniec; a że czasem sobie pozwolę w kompanji...
 — Tak, a nuż cię znów ten djabeł pokusi?
 — Mam na to sposób; na czczo tylko zmówię pacierz i już tego dnia...
 — A czemuż codzień tego nie czynisz?
 — Ha! — rzekł wzdychając Jan — czasem szatan bestja mocniejszy nademnie.
 — Ale jutro nie zdradzisz? nie zawiedziesz?
 — Już ręczę, że się sprawię.
 — Słuchaj-że dobrze: weźmiesz mój cały ubior, kule porzucisz i otuliwszy się dobrze, siądziesz na wóz, który po mnie rano zajedzie. Mnie potrzeba zostać w domu, a chcę, żeby ludzie myśleli, żem pojechał. Ty mnie masz zastąpić. Neczaj będzie miał dyspozycje zawieźć cię do miasteczka, ale ty go skierujesz za wsią do Kluków.
 — Do Kluków?
 — Tak jest; pojedziesz co sił w koniach, a oddawszy we dworze kartkę panu Bolesławowi, wracaj sobie choćby powoli.
 — A jeślibym go nie zastał?
 — To będziesz miał drugą kartkę do pana Derewiańskiego. Zrozumiałeś mnie dobrze?
 — Juściż zrozumiałem — rzekł Jan — ale wierz pan czy nie, przyznać się muszę, jest coś takiego we mnie, że ja nigdy tak doskonale i czysto nie obejmę rzeczy, jak po kieliszku.
 — Mój Boże, jakżeś ty bezwstydny!
 Jan ukłonił się tylko; Stanisław z westchnieniem dobył butelki, nalał i począł powtarzać swoje rozpo-