Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sto Djabłów T. 1.djvu/12

 — A gdybym ja ci niepowiedziała? — drażniąc się, poczęła piękna Gietta...
 — To wiedzieć nie będę i płakać nie będę...
 — O! ale ja muszę się zlitować nad tobą przecie... prawda?
 — Jak chcesz, — obojętnie dodała pierwsza, — mów, jeśli się ślicznym usteczkom twym chce szczebiotać... nie mów, jeśli złośliwemu serduszku zachciewa się mnie drażnić...
 — Śliczne usteczka nie płacą za złośliwe serduszko, kochana Nino, winnaś mi coś dodatku...
 — Do usteczek dodam płomienistych ocząt dwoje... to dosyć?
 — Skąpa jesteś!
 Nina ruszyła ramionami.
 — Nienasycona z ciebie.
 Gietta śmiała się, swawoliła; nagle cała zwinąwszy się w kłębuszek, podsunęła się ku przyjaciółce, położyła głowę na jéj ramieniu, wyciągnęła rączki cacane, aby niemi dodać wyrazistości opowiadaniu i