Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sto Djabłów T. 1.djvu/136

 Spojrzał na zafrasowaną twarz kniazia stary olbrzym, i widocznie się zaniepokoił.
 — Ej! ej! co się stało? — zapytał, — coś jest?
 — A! mój stary Grzegorzu, — zawołał kniaź, — jest... prawda. Spieszyłem do ciebie, bo ja twéj rady potrzebuję...
 — Wy! mojéj rady?.. a to coś dobrego! — zaśmiał się ukrywając trwogę Grzegórz i ruszył ramionami.
 — Biedy sobie narobiłem, — zawołał kniaź.
 — Wczoraj? na reducie! — spytał uśmiechając się olbrzym. — E! toć ja już wiem... o tém gadają wszyscy, niema to nic tak bardzo złego! Dawno się to należało im wszystkim... a żeś im kniaź prawdę rąbnął, nie szkodzi. Strawią ją... to panie, strusie, dobry mają żołądek... No, a co daléj?..
 — Mój Grzegorzu, tyś mi zastąpił rodzinę, opiekunów... tyś mi był radą...
 — Ale dosyć, dosyć tego bałamuctwa, — przerwał gwałtownie Grzegórz, — ktoby myślał, że to wszystko prawda!.. Wielka