Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sto Djabłów T. 1.djvu/161

 Powiedz mi pan — dodał głośniéj — czy téż to prawda, że książe żyjesz na łasce u kopcidyma?
 W oczach Konstantego płomię błysło...
 — Żyję na łasce Bożéj — rzekł — ale mam przyjaciela, starego kucharza moich rodziców, który jakkolwiek plebejusz, w towarzystwie by się od waćpana dobrodzieja przyzwoiciéj znaleźć umiał.
 To mówiąc książę, odwrócił się tyłem do wysokiego draba i odszedł.
 Na twarz impertynenta wytrysł rumieniec, gdyż wszyscy zaczęli się śmiać z niego; drżący z gniewu, uderzył z lekka po ramieniu odchodzącego. Książę się odwrócił.
 — Waćpan mi dasz satysfakcję! — zawołał.
 Książę się skłonił.
 Przegrodzono ich natychmiast. Scena ta krótka nieprzyjemnie podrażniła starościnę... Kniaź Konstanty wziął za czapkę i grzecznie pożegnawszy gospodarzy (starosta kwaśno mu się tylko ukłonił), wy-