Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sto Djabłów T. 1.djvu/169

butach... Otarty w świecie p. Mierzyński, przybrał był jego maniery, a swych kljentów i znajomych traktował z góry i protekcjonalnie.
 Ujrzawszy wchodzącego rzadkiego gościa, rzucił się ku niemu Metlica... Mecenas nie przestępując progu, oczyma zdawał się szukać kogoś.
 — A! jest kniaź? — zapytał, — to dobrze... mam z nim do pomówienia.
 Konstanty wstał na powitanie; podano krzesło dostojnemu gościowi, którego łaski skarbić było potrzeba.
 Usiadłszy i podparłszy się, gładząc wąs ręką z sutym pierścieniem herbownym, mecenas popatrzywszy na swego kljenta, rzekł z uśmiechem:
 — No, coś mi to książe nabroił? co ja to słyszę? a to śliczna pomoc do procesu!
 — Cóż takiego? — zapytał Konstanty.
 — No, no! niewinniątko! a wczorajsze wystąpienie na reducie...
 — Jakiż to ma związek z procesem?
 — Bardzo wielki, naprawdę — odparł