Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sto Djabłów T. 1.djvu/187

pośredniczyła do zgody z tą dziecinnie roztrzepaną Giettą, nieprawdaż?
 Starosta zerwał się z krzesła.
 — Na miłość Boga, ani słowa o tém, to zgoda niemożliwa, bo to jest lalka bez serca... Ona będzie się bawić do śmierci, kochać nigdy, ja się nią brzydzę.
 — Ale cóż, jeśli nie to jedno jest w méj mocy? — spytała kasztelanowa.
 Starosta spojrzał jéj w oczy i ujął rękę drżącą.
 — A! pani, — rzekł, — przypomnij! przypomnij...
 — Zapomniałam, wszystko...
 — To być nie może! ja pamiętam...
 — Dla mnie przeszłość zamknięta... — pocichu mówiła kasztelanowa, — do niéj się nie wraca...
 — Pani jesteś surową nad miarę. Wiele potrzeba przebaczyć.
 — Tak... wiele, ale nie wszystko... — dodała kasztelanowa cicho, wstała i oddaliła się zwolna.
 Starosta powiódł za nią rozpaczliwém