Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sto Djabłów T. 1.djvu/189

 — Ciekawym, — mówił głośno, — kto mu za przyjaciela służyć będzie... wątpię, żeby Siemionowicz, mógłby dostać kataru... Chyba kuchmistrz, który go utrzymuje...
 Zaczęto się śmiać.
 — Doszedłem jednéj rzeczy, — szepnął ktoś inny, — kuchmistrz ma śliczną córeczkę... coś tam się musi święcić...
 Kilku młodych paniczów usunęło się na bok...
 — Widział kto z was tę córkę?
 — Ja, — odezwał się jeden.
 — Jak wygląda?
 — Lat pietnaście, figurka prześliczna, twarzyczka niczego, utalentowana...
 — A nie możnaby mu jéj pochwycić? rzekł pierwszy.
 — Jakto, nie można? potrzeba!! djabli muszą djabelskiego spłatać figla... Panienka tak czy owak padnie ofiarą czyjąś prędzéj lub późniéj... Wielka mi rzecz, córka traktjernika...
 — Ale chyba djabli pociągną na węzełki...